Bloedluis

De vogel-luismijt, rode vogelmijt of ook wel bloedluis genoemde parasiet is een ectoparasiet van vogels. De mijt komt vooral voor bij pluimvee en kost de pluimvee-industrie jaarlijks miljoenen euro's. Dit is ook de mijt die betrokken was bij het fipronilschandaal in 2017. De mijt is ongeveer 0,6 mm lang en heeft na het volzuigen van bloed een rode kleur.

Leefwijze van de bloedluis

De mijten zuigen zich 's nachts vol met het bloed van slapende vogels. Overdag verstoppen ze zich in de donkere kieren en naden van het nachtverblijf. Hier paren ze en leggen ze eieren. Onder optimale omstandigheden duurt de voortplantingscyclus ongeveer 7 dagen. Een vrouwelijke mijt legt gemiddeld 4-6 eieren per dag en leeft 6-8 weken. Bij lage temperaturen kunnen de eieren niet uitkomen, maar bij verwarmde hokken en stallen wel. Daarom zijn de meeste bloedluis uitbraken bij warme buitentemperaturen. De eitjes komen uit na 2-3 dagen, de larven eten niet en gaan vervellen na 1-2 dagen. Na de 2e keer vervellen ontstaat de volwassen mijt.

Door de eieren die de vrouwtjes dagelijks leggen onder de juiste temperatuur, is een explosieve groei van de populatie in korte tijd mogelijk, wat een grote negatieve invloed heeft op de daar levende vogels. Een grote kolonie van bloedluizen kan wel een centimeter of dikker zijn.

Gevolgen van de bloedluis parasiet

Vogel-luismijten kunnen zich snel voortplanten in grote verwarmde kippenstallen. Omdat de stallen verwarmd worden ondervinden ze de optimale omstandigheden om zo snel mogelijk eieren uit te laten komen. In kleinere koudere stallen is het probleem meestal minder erg, maar wanneer de buitentemperatuur stijgt, dan kan het ook erg snel gaan. Op één kip kunnen wel tot 500.000 luizen parasiteren.

Een door bloedluis besmette kip legt minder eieren. De kans op bloedarmoede is bij een onbehandelde plaag erg groot. Hierdoor kunnen ze vermageren en zelfs doodgaan. De kippen ervaren hiervan zoveel stress dat ze agressief gedrag kunnen vertonen en elkaar gaan pikken.

De rode vogelmijt kan ook andere ziekteverwekkers doorgeven, zoals salmonella, E-coli, Lyme, Q-koorts en de vogelgriep.

Bestrijding van bloedluizen in de pluimveesector

Bloedluizen kunnen tot wel 10 maanden overleven in een leeg vogelverblijf, daarom moet het ontsmetten op een zorgvuldige manier uitgevoerd worden.

Het hok moet zo ontworpen zijn dat de vogel-luismijten zich nergens kunnen verstoppen in kieren en naden. Kippenhokken en duiventillen worden over het algemeen behandeld met witkalk om de vogel-luismijten te voorkomen.

Een dikke laag van de kolonies vogel-luismijten maakt de bestrijding erg moeilijk, omdat de bestrijdingsmiddelen alleen de buitenste laag geraakt wordt.

Mijten zijn bestand geworden tegen een groot aantal chemische middelen, omdat deze te vaak gebruikt zijn. In de kleinere kippenhokken is het mogelijk om de mijten te bestrijden met Thermokill, dat betekent dat het hok verhit wordt en op deze manier worden alle luizen gedood.